Kerstekind maakt iconische kerstplaat

Shane MacGowan overleed op 30 november laatstleden, 65 jaar oud. De zanger van één van de iconische kerstliedjes van het moment, “Fairytale of New York” (1987), was zelf een kerstekind. Hij werd geboren op kerstdag 1957 in Tunbridge Wells, Kent, Engeland. Hij was de zanger en songwriter van The Pogues, een groep die werd opgericht in 1982 en in 1984 zijn eerste platen maakte. Zij hadden hits met “Dirty Old Town” (1985), “Fairytale of New York” (1987) met Kirsty MacColl en “The Irish Rover” (1987) met The Dubliners. Hij kreeg de bons bij The Pogues in 1991. Er was immers een tijd dat hij zijn ontbijt doorspoelde met 3 flessen Portugese rosé. In de Brielpoort in Deinze kwam hij ooit zwalpend op het podium. Met moeite kon hij zich rechthouden aan de microfoonstandaard, maar een verstaanbaar woord kwam er niet uit. Hij werd afgevoerd en ‘tin whistle’-speler Spider Stacy moest voor de rest van het concert de zangpartijen waarnemen.

Elk jaar duikt “Fairytale Of New York” rond deze tijd weer op. Het is nochtans geen ‘jingle bells’. Het is het verhaal van een bezopen man die op kerstavond opgepakt wordt door de politie om zijn roes uit te slapen. In een levendige woordenwisseling met zijn vriendin vliegt de schuttingtaal in het rond. Aanvankelijk liet de BBC zelfs woordjes als ‘slut’ en ‘faggot’ wegbiepen.

“Fairytale Of New York” werd in 1985 geschreven, volgens MacGowan nadat Elvis Costello, die toen de producer van The Pogues was, hem had uitgedaagd een kersthit te maken. De Britten worden altijd wild van hun nr. 1 op Kerstmis. Toen de eerste versie van het nummer in januari 1986 werd opgenomen, zong Cait O’Riordan de vrouwenstem. Zij was toen bassiste bij The Pogues en het lief van Costello. De song verscheen echter niet op de EP “Poguerty In Motion”, die het product was van die studiosessie. Daar staan 4 songs op, waaronder een mooie versie van “A Rainy Night In Soho”.

Wie “Fairytale Of New York” in 1986 al had gehoord, had een concert van The Pogues bijgewoond, want live brachten zij het al. Maar toen Cait O’Riordan de band verliet, was er niemand meer om de vrouwenstem te zingen. Uiteindelijk namen ze de song opnieuw op in 1987. Het werd een track op de LP “If I Should Fall From Grace With God”, deze keer met Steve Lillywhite als producer. En die vroeg zijn toenmalige vrouw, de betreurde Kirsty MacColl, om de tweede stem voor haar rekening te nemen. Het is die uitvoering die in november 1987 verscheen en eind december van dat jaar een hit was. Vorige week stond de song weer op nr. 1 in de UK, maar werd deze week verdrongen door “Last Christmas” van Wham!

Rudolph the Red-Nosed Reindeer

Maar nog even terug naar kerstdag 1939. Rudolph the Red-Nosed Reindeer is een fictief rendier bedacht door Robert L. May. Hij introduceerde het personage in een verhaal geschreven in 1939 in opdracht van Montgomery Ward. In dit verhaal is Rudolph de aanvoerder van de 9 rendieren van de Kerstman. Het personage is sindsdien onlosmakelijk verbonden geraakt aan de verhalen rondom Kerstmis en de Kerstman. Johnny Marks, een radioproducer die al meerdere succesvolle kerstliederen had geschreven, besloot in 1948 May’s verhaal om te zetten naar een lied. Dit lied werd ingezongen door Harry Brannon voor de New Yorkse radio. Een jaar later maakte Gene Autry er een officieel nummer van. Het lied bereikte dat jaar de 1e plaats in veel hitlijsten, en maakte het personage Rudolph bij een groot publiek bekend. Er werden 2,5 miljoen exemplaren van verkocht.

Het lied is in latere jaren nog vele malen gecoverd door andere artiesten, onder wie Dean Martin, Bing Crosby, Billy May, The Supremes, The Jackson 5, en Peach Hips. In 1948 maakte Max Fleischer een korte animatiefilm gebaseerd op May’s verhaal voor Jam Handy Corporation. De film volgt het verhaal vrij nauwkeurig. De film is publiek domein geworden nadat Fleischer Studios failliet ging. In 1964 maakte Rankin/Bass een stop-motion televisiespecial over Rudolph. Hierin worden verschillende elementen en nieuwe personages toegevoegd aan het originele verhaal. In 1975 kreeg de special een vervolg: “Rudolph’s Shiny New Year”. In 1998 maakte GoodTimes Entertainment een animatiefilm over Rudolph getiteld “Rudolph the Red-Nosed Reindeer: The Movie”. De film werd in beperkte oplage in de bioscopen uitgebracht, alvorens op video te verschijnen. De film speelt vooral in op Rudolphs leven voor hij voor de Kerstman ging werken.